Een mooi artikel met veel openheid van zaken.
Volgens mij komen dergelijke situaties in heel Nederland voor.
De vraag is waarom zoiets gebeurt. Een veel ge-uite (ook hier) maar volgens mij iets te simplistische reactie is “manschappen moeten netjes naar hun bevelvoerder luisteren dan gebeurt zo iets niet”. Zo ken ik nog wel een stel dooddoeners, met als uitsmijter “als je niet bij de brandweer gaat, loop je ook niet de kans om bij een redding van iemand onder een stalen luik mogelijk datzelfde luik op je hersens te krijgen”.
Blijkbaar maakt iedereen zijn eigen afweging wat het gevaar is en hoe acceptabel het is om dit gevaar te lopen in het kader van een bepaalde activiteit. In de les- en leerstof komt nadrukkelijk naar voren dat het “toegestaan is” om veel risico's te nemen als het gaat om het redden van een leven. Duidelijk is dat toen de bevelvoerder weg was, de manschappen in kwestie opnieuw de afweging gemaakt hebben. Misschien was er wel een verandering in de situatie? Bleek uit een nadere verkenning dat het slachtoffer niet vast zat, zodat het alleen zou gaan om een grijpredding? Bij brand vindt ook iedere brandman/vrouw dat je voor het redden tot het gaatje moet gaan, waarom hier dan ook niet?
De grote vraag voor brandweer Nederland is: hoe kan het dat zo vaak manschappen, bevelvoerders maar ook officieren en hoofdofficieren situaties zo verschillend beoordelen en vervolgens bij hun inzet zo verschillen in “acceptatie” van een bepaald risico-niveau? Ligt dit aan fundamentele verschillen in opleiding en les- en leerstof? Is dit te wijten aan het verschil tussen “zicht op een deel van het probleem” en “zicht op het gehele probleem”? Ligt dit aan persoonlijkheidsverschillen? Is het een verschil in “indekgedrag”?
Ik weet het niet maar vind het waardevol dat met een bredere club hier over gediscussieerd wordt.
Nogmaals dank aan korps Velsen dat zij eerlijk durven te vertellen dat ze maar gewone brandweermensen zijn met de gebruikelijke drive tot het redden van mensen in nood!