Verantwoordelijkheid

september 2004

Het was een mooie baan, zo vond Vader Balkenende, en daar hoorde een mooi kado bij. Dus nam hij zijn zoon even apart na de verkiezingsuitslag en reikte hem trillend van emotie een kartonnen doos aan. “Luister goed, mijn jongen”, fluisterde hij, “bedenk goed dat de inhoud van deze doos heeft bijgedragen aan mijn ontwikkeling en aan die van jou. Het is de basis van je premierschap. En wat goed is voor jou, is ook goed voor Nederland”. “Ik zou het maar aannemen”, adviseerde Piet Hein Jan Donner, die snel mee naar binnen was geglipt. Voorzichtig haalde JP de MP de deksel van de doos. Geheel afgestoft lag daar een volledige jaargang van het tijdschrift Ouders van Nu. “Uit 1947”, zei Vader trots. “En nog zo goed als nieuw”, vulde Jan Hein Piet hem aan, “dat komt nog eens mooi van pas, net nu we een ethisch reveil hebben gepland”. “Oh, hebben we dat”?, vroeg JP de MP. “Ja, zei Hein Jan Piet, weet je dat niet meer”? “Ik heb er alle vertrouwen in, jongens”, zei Vader Balkenende en legde zijn hand in de nek van JP de MP.

Die avond was JP de MP helemaal uit zijn dak gegaan. Na het verkiezingsfeest had zijn gemalin erin toe gestaan een extra huwelijkse verplichting op haar te nemen. Direct erna had hij het licht weer aan gedaan en het eerste nummer van Ouders van Nu uit de doos gehaald. ‘Hoe een verantwoordelijke mensch op te doen groeien’, stond er op de kaft. Met rooie oortjes had JP de MP het blad in één naschok uitgelezen. Het was de laatste keer dat hij lekker had geslapen.

Pas begin juni 2004 bleek er weer tijd te zijn een tijdschriftje ter hand te nemen. Nu alle overleggen met de vakbond waren gestaakt en de televisie weer in het herhalingskwartaal zat, schoot er wat tijd over. JP de MP zat gespannen te studeren op een artikel over Rust, Reinheid en Regelmaat, toen Hein Piet Jan zich licht voorovergebogen en enigszins wijdbeens de toegang tot de kamer verschafte. “Wat loop jij moeilijk”, zei JP de MP. “Ja, antwoordde Piet Jan Hein, ik kwam een ontsnapte TBSer tegen met een afwijking op formele mannetjes met dubbele namen. En hij fietste harder dan ik”. “Je moet die gasten ook laten oppakken, Hein Piet Jan, neem je verantwoordelijkheid en laat ze opsporen via hun mobieltje”. “Ho nou, ho nou” sputterde Hein Jan Piet tegen”, ik verzet me ten zeerste tegen deze versimpeling van zaken, mijn verantwoordelijkheid is het om toe te zien op het naleven van de regels. Nergens staat dat we TBSers moeten opsnorren, en je mag niet zomaar mobieltjes tracen. Laat de mensen hun eigen boontjes maar eens doppen, dan letten wij wel op de regels”. “Toch ben ik er niet gerust op, Jan Hein Piet, ik heb ook een dubbele naam, hoor”. JP de MP keek bezorgd uit het raam of er reeds onraad viel te bespeuren. “Desondanks, JP, blijf ik de weerbaarheid van de maatschappij een zaak van de mensen zelf vinden. Met Gerrit vind ik dat er al genoeg voor de mensen wordt geregeld, dat moet maar eens op houden”. “Ja, dat verhaal van Gerrit ken ik nu wel. Het is de verantwoordelijkheid van de mensen geld te betalen voor hun WW, en het is de verantwoordelijkheid van Gerrit om dat op de juiste wijze uit te geven, zo was het toch?”, zei JP de MP. Het was even stil en toen ging JP verder: “Ik vraag me wel eens af wat het verschil is tussen verantwoordelijkheid nemen en verantwoordelijkheid afschuiven. Moet je zien wat die VVD nu weer bedacht heeft met de Arbowet”. Net op dat moment komt Mark Rutten de kamer binnenlopen met twee dikke boeken onder zijn arm. “Wat zit je raar, Donner, ga eens normaal zitten, man”. Een bulderende lach vulde de ruimte. Hij gaf Hein Jan Piet een vriendschappelijk tikje op de bil. “Dat vinden jullie toch lekker binnen het CDA”, grijnsde Rutten. “Maar alle gekheid op een stokje, heb je een schaar, knip ik effe 30% regels uit deze wanhoop”. “Zo veel?”, zei JP de MP. “Allemaal vals sentiment, oud gedoe van vroeger, de mensen moeten hun eigen verantwoordelijkheid nemen. Dus niks centraal vast leggen, gewoon ter plekke uit onderhandelen. Je ziet het met dat verbod op thinner, het Catshuis is toch gewoon ontploft, ondanks de regels”. “Maar is dat dan niet onze schuld”, vroeg JP de MP, “wij wilden het toch snel af hebben in verband met het komende Euro-voorzitterschap”? “Niks ervan”, riposteerde Rutten, die schilders hebben toch zelf thinner gebruikt”? Op dat moment klonk er een enorme scheet en vulde het torentje zich met een ondragelijke stank. “Sorry hoor”, zei Piet Jan Hein met een rood hoofd, “ik kon mijn eigen verantwoordelijkheid even niet meer aan”, en hij struikelde het torentje uit.

Bron: http://www.brandweer.nl/cms/show/id=543804