Hoi Firemouse,
De ellende van het verhaal zit hem in de koppeling van de roosterproblematiek en de vergoedingenproblematiek.
De roosterproblematiek is helder: men mag niet langer werken dan 48 uur (via al die gemiddelden etc.). Dit is al lang bekend en het was “wat naief” van de VNG om te denken dat het wel goed zou komen. Helaas heeft de rechter dit gedrag beloond door uitstel toe te staan. Benieuwd of de Arbeidsinspectie net zo meegaand is…
De vergoedingenproblematiek is minder scherp: in veel werksituaties (dus niet alleen bij de brandweer) bestaat er variatie in de betaling per uur. Hierbij wordt gekeken naar de te leveren inspanning en het moment op de dag. Hierdoor is het welhaast onmogelijk om te claimen dat al je werkuren op een eenduidig uurbedrag uitbetaald moeten worden… Dat zou natuurlijk voor de werknemer (lees: de brandweerman of -vrouw) financieel natuurlijk de gunstigste oplossing zijn.
De discussie die zal onstaan is welk bedrag voor welk uur rdelijkerwijs betaald moet worden. Vanuit een rechtvaardigheidsgevoel kan ik mij levendig voorstellen dat de brandweerman of -vrouw slechts één uurvergoeding redelijk vindt: het volle pond! Of dat uiteindelijk de uitkomst zal worden, is natuurlijk zeer de vraag…
Nogmaals: ik begrijp de frustratie uitstekend (ze zitten aan je eten, je huis, je vakantie, je levensbehoeften) en dat deze geuit wordt, ook op “minder diplomatieke wijze” snap ik ook. Maar als dan deze “minder diplomatieke weg” gekozen wordt, moet je natuurlijk niet verbaasd zijn dat de burger onverschillig reageert, of nog erger: je niet “wil” begrijpen….
Beeldvorming begint bij je eigen instelling. Deze instelling moet je variëren: richting het VNG en je college van B en W moet je helder en negatief zijn, richting de burger en de pers juist positief stimuleren.